به گزارش روابط عمومی دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان، محمد مهدوی نسب در نشست بررسی “حقیقت از منظر فلسفه معاصر” که به همت گروه فلسفه مؤسسه آموزش عالی حوزوی علامه مجلسی(ره) دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان برگزار شد، اظهار داشت: اظهار داشت: اگرچه پروای حقیقت و راستی داشتن و پرداختن به پرسش از صدق همواره یکی از مهمترین دل مشغولیهای اندیشه ورزان و فلاسفه در طول تاریخ بوده است؛ اما نگریستن به این مسأله از چشم اندازی تازه و در نسبت دیدن آن با زبان و تاریخ و قدرت، ره آورد نگاهی است که عمر چندانی در سنجش با تاریخ اندیشه ندارد.
وی با بیان اینکه چنین چشم اندازی تنها دستاورد پدید آمده در دوران معاصر نبود، افزود: در آنچه که به گونه ای متعارف و رواج یافته، سنت تحلیلی یا انگلوساکسونی فلسفه خوانده می شود، یکی از مهمترین رویکردها به بحث حقیقت و راستی یا صدق، رویکرد زبانی بوده و هست.
دکترا و استاد فلسفه دانشگاه اصفهان خاطرنشان کرد: این رویکرد که بهره ها و ره آوردهای فراوانی برای اندیشه فلسفیِ معاصر همراه خویش داشته است؛ در بین گستره اندیشمندان فلسفه و جویندگان دانش و حکمت به خوبی شناخته شده و بدان پرداخته شده است.
وی اعلام کرد: با این حال، گاهی چنین پنداشته می شود که تفکر معاصر فلسفی هنگامی که در باب زبان می اندیشد، تنها چنین چشم اندازی فراهم می آورد؛ چشم اندازی بر آمده از سنت یا سنت های تحلیلی.
مهدوی نسب افزود: در کنار این گونه نگریستن به پرسش از حقیقت، گونه یا گونه های دیگری از اندیشه ورزی در سده ی بیستم پدید آمدند که در میان این چشم اندازهای نو که به تعبیر رایج سنت قاره ای نامیده می شوند ایستار و چشم‌اندازهایی زاده شدند که زایش خویش را به سوسور، زبان شناس بزرگ این سده مدیون هستند.
وی اظهار داشت: گرچه به نظر نمی رسد که پرداختن سوسور به زبان در وهله نخست با دغدغه و پروای پرسش از حقیقت و صدق بوده باشد، نگاه او و دریچه‌ای که او برای نگریستن به زبان رویاروی اندیشه ورزان گشود، مسیری تازه را پیش روی اندیشمندان پس از خود باز کرد.
دکترا و استاد فلسفه دانشگاه اصفهان اعلام کرد: آنچه که نشانه شناسی خوانده میشود، هرچند به گونه ای مختلف و در مکاتب مختلفی پرداخته گردید، ولی در رتبه ی نخست کیستی و چیستی خود را وامدار سوسور است. البته در این میان نمی توان از اندیشمندی همچون پیرس نیز یاد نکرد که تأثیراتی ژرف در پردازش نشانه شناسی داشت.
وی بیان داشت: به یاری آنچه که سوسور و پیرس در تلاش نظری و جستجوی خویش در نشانه شناسی و زبان شناسی فراهم آورند، ساختارگرایان و پس از آن پسا ساختارگرایان توانستند به پرسش حقیقت و صدق به گونه ای تازه بنگرند.
دکترا و استاد فلسفه دانشگاه اصفهان گفت: این چشم انداز به باور ایشان نگاهی فراختر و گسترده تر به زبان و نه نگریستنی تنگ نظرانه و فروکاهانه بود که تنها زبان را در کار بازگشتن و ارجاع به جهان و حقیقت و راستی را در چنین نسبتی، یعنی نسبت و رابطه درون و بیرون می‌دانست.
