فرشتگان سوار بر اسب های سفید و سیاه با زین و یراقهای مزین به گوهرهای فراوان و با دسته گلهایی از نور، ملتزم فرشته وحی آمده اند تا ولادت حسین علیه السلام را به پیامبر نور و رحمت تبریک بگویند.
سوم شعبان سال سوم هجری مدینه با تولد امام حسین نورانی شد. میلاد شخصیتی که برای همیشه رهبر نهضتهای دینی بر ضد ظالمان و ستمگران شد.
شخصیتی که پیامبر فرمودند “حسین منی و انا من حسین” یعنی دین من و نام من به سبب حسین و فرزندان او باقی خواهد ماند. تعبیری که برای هیچکدام از معصومین بکار برده نشده است.
حسین سرچشمه نسل امامت و همه امامزادگان و مراجع و علماء بزرگی است که هر کدام در زمان خود منشأ تحول و برکت و محافظت از دین بودهاند.
امام شهیدی که لقب سید الشهدا را تا قیامت به خود اختصاص داده است و در بهشت لقب سید شباب اهل الجنه نشان از سروری آن حضرت دارد.
امام شهیدی که ثواب زیارتش از هزار حج مقبول بالاتر است و پیامبر دعای زیر گنبدش را مستجاب و خاک حرمش را شفا نامیده است.
امام شهیدی که سجده بر تربتش حجاب های هفت گانه را میشکافد و انسان را به خدا نزدیک میکند.
ای خاک کربلای تو مهر نماز من این مهر را به ملک سلیمان نمیدهم
آری امامی که اگر به مرام و اخلاص و جهاد و ایثار او برای حفظ دین اقتدا کنیم برای ما مصباح الهدی و سفینه النجات خواهد بود.
نوشته از حجت الاسلام والمسلمین جانثاری
استاد حوزه علمیه اصفهان و عضو گروه پژوهشی دفتر اصفهان
