به گزارش روابط عمومي دفتر تبليغات اسلامي اصفهان، حجت الاسلام والمسلمين صافي اصفهاني، با اشاره به بزرگترين و اساسي ترين فلسفه ماه مبارك رمضان و تشريع روزه در اين ماه كه همانا نيل به مقام تقواي الهي وسلوك وتهذيب و پرهيزكاري است، گفت: ماه مبارك رمضان بهترين فرصت موهبت شده از سوي پروردگار متعال براى تهذيب نفس و خودسازى و پالايش باطن از هرگونه عوامل آلاينده است و بدين خاطر در ادعيه اي كه در ماه رمضان خوانده مىشود، غالباً پاكى دل و عمل و پرهيز از انحراف و گناه و هرگونه آلودگى، درخواست مي شود و به طور كلى، محتواى دعاها و بالاخص دعاهاي روزهاي ماه مبارك، در مسير خودسازى وطهارت از آلودگي ها و پليدي هاي اخلاقي و رفتاري، طراحي وتنطيم شده است و در مجموع حاوي يك دوره از سلسله دستورات اخلاقي و معارف ديني و مذهبي است؛ وي افزود: از سوي ديگر مي دانيم كه بحران معنويت و اخلاق، بزرگترين معضل جامعه ملي و جهاني در عصر حاضر است و به تعبير رهبر معظم انقلاب، بهشت رمضان در ميان برهوت دوزخ وار دنياي مادي، بسيار مي تواند تاثير گذار و كار آمد باشد. از اين رو نگرشي عميق و معنا دار در ادعيه روزهاي ماه مبارك رمضان كه نجواي هر روزه داري در اين ماه است، كار ارزنده اي است.
حجت الاسلام والمسلمين صافي اصفهاني درباره ي سند اين دعاها گفت: علما و بزرگاني همچون سيد بن طاووس، در كتاب اقبال الاعمال، اين ادعيه روزانه را ذكر نموده‌اند. اين در حالي است كه كتاب اقبال الاعمال ، مفصل‌ترين و شاخص ترين كتاب سيد بن طاووس است و ايشان عنايت ويژه اي به اين كتاب داشته و به اعتبار روايات و مطالب آن اذعان نموده است و به همين دليل اين كتاب از اهميت ويژه اي در نزد بزرگان برخوردار است. افزون بر اين، وقتي بخش ها و فقرات اين ادعيه را ملاحظه مي كنيم، مي بينيم كه معارفي بيان شده است كه فقط مي تواند از بيان ائمه اطهار(عليهم السلام) صادر شده باشد و علاوه برآن، هيچ بخش و فقره‌اي را نمي توان يافت كه مخالف آيات قرآن و روايات باشد، كه جاي علامت سئوالي را براي خواننده دعا ايجاد نمايد . مضافاً بر اينكه فقهاي محترم قاعده اي به عنوان«تسامح در ادله سنن»دارند و نسبت به آن دسته از رواياتي كه در كتابهاي ادعيه و زيارات و غيره آمده است و تشويق به انجام كارهاي مستحبي نموده، ميگويند: عمل كردن به اين روايات، بدون تحقيق جايز است در صورتي كه دو شرط رعايت شود، اول اين كه دليلي بر حرام بودن آن عمل نداشته باشيم و دوم اين كه انجام آن كار به قصد و نيت رسيدن به ثوابش باشد. والبته دليل آنان بر اين مطلب، رواياتي است كه بر اين مضمون دلالت دارد وفقها ومراجع بزرگوار اين اخبار را مورد بحث قرار داده و در كتاب هاي فقهي خود، مضمون آنها را پذيرفته اند.
