اینکه حوادث، نوعی واکنش به رفتارهای انسان است یا پیش‌آگهی نسبت به مواجهات آتی و یا برخاسته از ریختِ نظم در طبیعت، محل اختلاف نظر است و اندیشمندان و دانشمندان بسته به نظرگاه خود، هستی و رویدادهای آن را تفسیر می‌کنند. آنچه امّا در میدان عمل مورد توافق همه دانشمندان و اندیشمندان با تفاوت‌های فکری و جهان بینی‌های مختلف می‌باشد این است که در مواجهه با حوادث، سه اقدام لازم و ضروری است:
۱. تسکین آلام و کاهش اثرات منفی حادثه
۲. درمان و ترمیم لایه‌های پنهان و عمیق حادثه در حد توان فهم و قدرت انسان
۳. بازگشت و اصلاح زمینه و مسیری که موجب پیدایش حادثه می‌شود.
حوادث چیزی شبیه تب برای انسان است که حکایت از یک عفونت در بدن دارد و به طور معمول اطبا در برابر آن همین سه اقدام را انجام می‌دهند. در ابتدای امر نسبت به کاهش دمای بدن کوشش می‌کنند، سپس به درمان عفونت پرداخته و در ادامه با اقدام حکیمانه تلاش می‌کند مسیر پیدایش مجدد عفونت را مسدود سازند و نسبت به تکرار آن مانع ایجاد کنند.
تب نوعی هشدار است که به مثابه چراغ چشمک‌زن، انسان را از یک عیب و بیماریِ باطنی با خبر می‌سازد و در صورت مواجهه منطقی با آن می‌توان انتظار داشت نتایج خوبی برای انسان حاصل شود.
اینک حادثه بحران‌خیز ویروس کرونا هشداری ۳۶۰ درجه و همه‌جانبه است برای هوشیارسازی انسان و با خبر کردن او از پَسِ پرده‌ی رفتارهای غیرمنطقی و گستاخانه در تصرف طبیعت.
در صورت توجّه به این هشدار و بازگشت به منطق صحیح و عاقلانه در تسخیر و تصرف طبیعت و قوای نهفته در آن می‌توان برای آینده‌ای متعالی انتظار داشت و در غیر اینصورت باید منتظر حوادث کُبرا و بزرگتر از این بود.
برای التیام و کاهش آلامِ این بحران، اقداماتی از جمله قرنطینه خانگی، فاصله گذاری اجتماعی، واکسن و … توصیه شده است و برای درمان و ترمیم لایه‌های پنهان و عفونت ریشه‌ای آن باید مداخلات گستاخانه بشر در طبیعت و تسخیر آن را کاهش داد و نیز برای بستن مسیر تکرار این عفونت باید به جهان‌بینیِ متعالی پناه برد و با نگاه معرفت شناسانه نسبت به هستی و طبیعت به جای ظلم و استکبار، منطق حکیمانه‌ی عدالت اجتماعی و ایمان مدارانه را استوار ساخت و مسیر تمدن توحیدی را هموار نمود.
