از جمله راهبردهایی که نئولیبرالیسم از آن بهره برده است، کالایی سازیِ ارزش‌ها است یعنی ارزش‌ها و معنویت‌ها در قالب کالای مستقل و جدای از یکدیگر، به انسان فروخته می‌شود و هر کس با تصاحب و تملّک کالای خویش غرق در یک معنویت و ارزش انفرادی شده و از این پس حیاتِ معنوی و ارزشیِ خود را در گرو حفظ مایَملک و دارایی‌های شخصیِ خود می‌پندارد، ضمن اینکه با کالایی شدنِ ارزش‌ها، بین معنویت و سرمایه‌داری آشتی به وجود آمده است به گونه‌ای که انسان‌ها برای کسب ارزش‌ها باید کالاهای تولید شده خریداری کنند و سرمایه‌داران نیز از این تجارت سود می‌برند، عموم محصولات ناظر به حوزه روانشناسی، ذهن آگاهی، عرفان‌های فردی، تمرین ذهن و حتی محصولات غذایی، سلامت و فراغت از این دسته از کالاهای ارزش‌مَدارِ فردی محسوب می شوند. لذا نئولیبرالیسم نه تنها از انفرادی کردنِ ارزش‌ها و رفتارهای انسان‌ها سودِ حاکمیتی می‌برد بلکه سود اقتصادی نیز خواهد بُرد. در این میان پیدایش ویروس کرونا و راهکار در خانه ماندن نیز به این جریان دامن زده و به حرکت آن شتاب بخشید.
در برابر این جریان و تفکر، باید راهبردهای اصیل و قویمِ اسلامی را در جامعه دنبال کنیم. به نظر می‌رسد دو راهبرد به صورت موازی باید در نظر گرفته شود: ۱. اجتماعی سازی از مسیر توسعه خدمات اجتماعی و انسانی. ۲. تقویت فرهنگ دَهِش مَنشی و اجابت گرانه.
این دو راهبرد که نوعی مُواسات و نذر خدمت است در مقوله‌هایی از این دست تجلّی پیدا می‌کند: وقف، نذر، صدقه، خیرات، صله رحم، آیین‌های مذهبیِ اجتماع‌مدار مثل: حج، عزاداری، نماز جماعت، قربانی، اعتکاف و امثال این ها. بر این اساس در مصاف با نئولیبرالیسم برترین راه و روش، تمسّک به آیین‌ها، آداب و مناسک اجتماعیِ اسلامی است.
