برخی از کسانی که در علم نجوم و ستاره شناسی فعالیت دارند، از قرار گرفتن ستاره ها در برخی از برج های فلکی، استفاده سعادت (خوبی و صلاح) و نحوست (شومی و فساد) کرده اند و برای آن نام هایی قرار داده اند؛ مانند شرف (بزرگی) و هبوط (فرود آمدن) و در مورد 19 فروردین می گویند: «شرف آفتاب» هنگامى است که در درجه 19 حَمَل (فروردین) باشد.
البته در روایتی، شرف خورشید، بدون اشاره به روز معینی، فروردین ماه، معرفی شده است. (وَ الشَّمْسُ فِي الْحَمَل). (2)
اما سوال مهم این است: « آیا نوشتن برخی از اذکار و اشکال که مشهور به شرف شمس هستند، بر عقیق زرد و به دست کردن آن، از روایات فهمیده می شود یا خیر؟».
در تحلیل این نکته باید به چند نکته اشاره کنیم:
نکته ی اول: از منظر روایی و تاریخ حدیث، حداقل تا 7 قرن، از روایت منسوب به امیرالمؤمنین در باب شرف الشمس، در کتب حدیثی موجود شیعه، مطلبی وجود ندارد. و اولین بار در دیوان منسوب به امام علی علیه السلام و بدون ذکر سند و البته بدون اشاره به روز خاصی، آمده است. (3)
نکته ی دوم: با توجه به اینکه، «مستحب بودن» امری در حوزه ی مباحث فقهی است و هر مکلفی وظیفه دارد در عمل به امور مستحبی به فتوای مرجع تقلید خود رجوع کند، باید عرضه بداریم: هر چند برخی از مراجع معظم تقلید، اصل به دست کردن انگشتری که اَشکال و اذکار مشهور به شرف الشمس، روی آن حک شده را از باب رجاء و امید به ثواب بلا اشکال می دانند و البته هیچ اشاره ای به روز 19 فروردین نمی کنند؛ (4) اما برخی از مراجع معظم تقلید، انتساب شرف الشمس به معصومین علیهم السلام را مخدوش دانسته و توصیه می کنند: مومنین برای حفظ از بلایا و مصائب در کنار رعایت احتیاط و تلاش و کوشش، از اذکار و آیات و روایاتی که از معصومین علیهم السلام صادر شده است، استفاده کنند. (5)
نکته ی آخر: همان گونه که اشاره کردیم، طرح بحث شرف الشمس از قرن 7 به بعد بوده است. در این ایام برخی با هر قصد و غرضی، به دنبال گره زدن شرف الشمس با جریان و حزب تشکیلاتی «بهائیت» هستند در حالی که این حزب، در قرن سیزدهم و با ادعاهای کذب و دور از عقلانیت، اعلام موجودیت کرده است.
نتیجه اینکه: با بررسی روایات آل الله علیهم صلوات الله، حرز شرف الشمس (طراحی نقوشی بر روی سنگ عقیق زرد یمنی) به اثبات نرسیده و ابهامات بسیاری دارد. و حداقل تا 7 قرن، از روایت منسوب به امیرالمؤمنین در باب شرف الشمس، در کتب حدیثی موجود شیعه، مطلبی وجود ندارد. و ابهام اصلی همین است که تا قرن‌ها، این روایت کجا بوده و ناگهان پیدا شده است؟!
لذا اکثر مراجع معظم تقلید نیز بر غیر مستند بودن آن تصریح دارند.
پی نوشت ها:
1. فرهنگ ابجدي، ص: 524
2. بحار الأنوار (ط – بيروت)، ج54، ص: 227
3. ديوان أمير المؤمنين عليه السلام، ص: 393
4. آیت الله تبریزی، صراط النجاة، ج 10، ص 426،
5. آیات عظام: مکارم، نوری همدانی، سیستانی، سایت هدانا
مشاهده در پایگاه خبری صاحب نیوز
