حجَر الاسود این گوشواره کعبه، صدها سال است که طواف مسلمانان را می نگرد و نسیم بهشتی را در فضای مسجد الحرام می افشاند. از مَطاف تا تا حِجر اسماعیل، از سَعی تا صفا، از مِنی تا عَرفات، از جَمره اُولی تا جمره ثانی، از زمزم تا حَطیم و… همه و همه تو را می خوانند تا با دو تکه لباس احرام دوشادوش مسلمانی که از سراسر جهان با نژاد و قومیّت ها و زبان و مذاهب مختلف به این مکان مقدّس آمده اند طواف کنی و «لبیک اللهم لبیک» را بر زبان جاری نمایی.
اینان همه مسلمانند و در برابر خداوند عالمیان سجده می کنند. اینان همه قرآن تلاوت می کنند و خداوند را می ستایند. اینان همه محمّد (صلی الله علیه وآله و سلم) را فرستاده ی خدا می دانند و بر او درود می فرستند. اینان همه خدا را خالق و مالک هستی می دانند و معاد را آخرین قدمگاه انسان ها. اینان برای رفتن به بهشت سر از پا نمی شناسند و از دوزخ و زقّوم واهمه دارند. اینان همه ظلم و ستم را دشمن می دارند و مظلوم را مساعدت می کنند. بیایید دل را یک دل کنیم و راه سعادت را با هم بپیماییم. درست است که در برخی عقاید با هم متفاوت می اندیشیم و در برخی مسائل هم عقیده نیستیم؛ ولی هم دلی و هم زبانی، همراهی به دنبال دارد و می تواند فاصله ها را نزدیک کند.
دلگیری ها را مبنای تعامل قرار ندهیم و بر مدار مشترکات دست به دست هم بدهیم تا دشمنِ مشترک خود، یعنی شیطان و شیطان صفتان عالم را بر زمین بزنیم. همانگونه که مولایمان، مقام معظّم رهبری فرمودند: «با ایجاد وحدت، بینی مستکبرِ تفرقه طلب را به خاک بمالید».
بیایید دست به دامان حضرت مصطفی بشویم و از جبرئیل امین بخواهیم آیات رحمتش را دوباره قرائت کند. پیامبر گرامی اسلام رحمه لِلعالمین است و جناح ذِلّ و رحمتش همه عالمیان را در برمیگیرد. در چنین حالتی سزاوار نیست زیر چتر رحمت پیامبر، انگشت در چشم یکدیگر کنیم و با هم اختلاف داشته باشیم.
چرا با آنان که در یک مَطاف و به یک سُو در طوافیم به مَصاف جنگ برویم و درکوره ی اختلاف بدمیم. به خدا بهشت آنقدر بزرگ است که جای همه ی ما را دارد.
