برهمین اساس خداوند متعال در آیه 24 سوره توبه می فرماید «ای پیغمبر به مردم بگو اگر پدر و مادر، اقوام، همسران و… خود را از خدا، رسولش و جهاد بیشتر دوست داشته باشید، گمراه می‌شوید» بنابراین همسران را باید دوست داشت ولی نه بیش از خدا و اهل بیت(ع). اگر مراقب عشق خود به خدا باشیم و آن را حفظ کنیم تمام سختی‌ها شیرین می‌شود؛ زن و شوهر باید به خدای یکدیگر عشق بورزند؛ البته عشق به همسر نیز باید با نیت الهی باشد و یکدیگر را به خاطر خدا دوست داشته باشند نه به خاطر مسائل ظاهری.

اما دومین شیوه مواجهه با مشکلات، «نگاه عارفانه» است بدین معنا که انسان باید بداند به واسطه این سختی‌ها رشد می کند.

و سومین شیوه نیز «نگاه عاقلانه یا تاجرانه» است؛ یعنی انسان به واسطه سختی، تجارت می‌کند، به عنوان مثال مردی که سختی‌های زندگی را تحمل می‌کند، پیامبر گرامی اسلام(ص) به او وعده بهشت داده‌اند. همچنین حضرت زهرا(س) می فرمایند «زنی که سختی‌های شوهرداری را تحمل کند خداوند بهشت را برای او ضمانت کرده است.»

عده‌ای حاضرند به جهت دریافت پول، برخی از سختی‌های دنیایی را تحمل کنند ولی حاضر به تحمل همسر خود برای رسیدن به پاداش اخروی نیستند. اگر اجر و مزد آخرت را بدانیم دیگر در برابر مشکلات خسته نمی‌شویم. انجام واجبات، ترک محرمات و بنده خدا بودن سخت است ولی اگر رابطه ما با همسرمان عاشقانه، عارفانه و عاقلانه(تاجرانه) باشد، تحمل مشکلات آسان خواهد شد؛ بنابراین مشکلات زندگی و بندگی را می توان با کمک یکدیگر تحمل کنیم.

اما مناسب است یک روش دیگر که جامع هر سه روش فوق است و باعث می گردد که مشکلات تبدیل به فرصتی برای رشد گردد و عشق زوجین تقویت شود و آنها تاجرانی حقیقی قلمداد شوند آن است که مشکلات را هدفمند ببینند. توضیح آنکه:

یکی از پایه های اصلی زندگی مشترک که باعث تحکیم بنیاد خانواده می گردد تحمل و تمرین تاب آوری در جهت دستیابی به اهداف بلندی است که زوجین برای خود تعریف نموده اند. بلندای این اهداف بر اساس آرمان هایی است که هر کدام به دنبال آن هستند؛ گاهی زن و شوهر به دنبال ارتقاء سطح مادیات زندگی اند،گاهی آنچه مهم است ادامه تحصیل و دستیابی به مدارج بالای علمی است و گاهی …

اما برخی زوجین اهدافشان شخصی نیست بلکه تحمل آنها در راستای تحقق اهداف ملی و اعتقادی و انسانی و مسائلی فراتر از یک زندگی معمولی است. نمونه بارز این تفکر،شهید صنعت هسته ای،مرحوم مصطفی احمدی روشن است که با همراهی همسر صبورش با آنکه عمر زندگی شان کوتاه بود با گذشتن از بسیاری از مسائل شخصی،اهداف بزرگ ملی را دنبال نمودند.

همسر ایشان گوشه ای از این سختی ها را اینگونه به تصویر می کشد:

«از هفت سال زندگی مان شاید چهار سال بیشتر باهم نبودیم. اوایل، نه ماه زندگی ام را جمع کردم و رفتم کاشان که کنارش باشم. شهر بچگی هایم بود، ولی چه فایده! مصطفی دیر به دیر می آمد. شیفتهای کاری اش زیاد بود. من ماندم تنها، گریه می کردم، زیاد بهش گله می کردم. دست آخر گفت «عطایت رو به لقایت بخشیدم.»

برگشتم تهران. خیلی سخت بود، مصطفی سرشیفت بود، هر دوازده روز، یکی دو روز می آمد تهران و بر می گشت. این اواخر که پستش بالاتر رفته بود و تهران هم دفترکار داشت، دو روز آخر هفته می آمد خانه. با این که باز دو دقیقه هم وقت نمی کردیم باهم حرف بزنیم، اما برای من همین هم غنیمت بود. آخر هفته ها جشن میگرفتم.»

بله، این دسته از زوجین شاید به لحاظ ظاهری عمر زندگی شان کوتاه بوده لکن چون اهدافی بلند و در افق منافع ملی و آرمان های دینی و انسانی برای  خود تعریف نموده بودند،تا زمانی که دستاوردهای آنها از سوی جامعه پاس داشته شود،زندگی مشترک آنان با ثمراتش در جریان خواهد بود.

مشاهده در پایگاه خبری صاحب نیوز
مشاهده در پایگاه خبری دانا
مشاهده در خبرگزاری شبستان