وی گفت: آنگاه می توان وحدت را امری ارزشی تلقی کرد که انسان در جهت رسیدن به اهداف مقدس از آن بهره گیرد و الا دشمنان نیز برای نیل به اهداف شوم خود از این ابزار بهره‌های فراوان برده اند.
این مبلغ دینی افزود: وحدت، زمانی شکل می گیرد که همه رفتارها و واکنش ها حول یک محور واحد انجام پذیرد. پس وجود یک محور و پایه اصلی برای ایجاد وحدت الزامی است. هر چقدر عقیده انسان نسبت به آن محور اصلی محکم تر باشد تلاش او برای حفظ وحدت نیز بیش تر خواهد شد.
ابراهیمی خاطرنشان کرد: آنچه امروزه بیش از همه در باب وحدت مطرح می شود، وحدت میان اهل تشیع و اهل تسنن است، دلیل این توصیه به وحدت نیز امری عقلائی است چرا که وجه اشتراک این دو گروه، مسلمان بودن است.
وی ادامه داد: بنابراین رفتارهای منطبق بر وحدت از سوی این دو گروه، حول محور مسلمانی می چرخد، ما با اهل تسنن وحدت داریم، در مقابل دشمنی که مشترک است و توجه به این مسئله می تواند عزت مسلمانان را در جامعه حفظ نماید، هر چقدر ملاک های اشتراکی را بیشتر تقویت کنیم دشمنی و اختلاف نیز به همان نسبت رنگ می بازد.
مبلغ دینی عنوان کرد: برخی تصور می کنند دعوت به وحدت به معنی کنارکذاشتن و یا کوتاه آمدن از اصول است، در حالی که منظور از حفظ وحدت در اجتماع، تقویت وجوه اشتراک است.
وی افزود: خواه ناخواه مسلمانان دارای دشمنانی واحد هستند که شیعه یا سنی بودن ما مانع دشمنی آن ها نمی گردد، هدف آن ها استثمار ملت های مسلمان است و برای رسیدن به این هدف از هیچ تلاشی دریغ نمی کنند، لذا تنها فایده و سود اختلاف ما به جیب دشمن می رود چرا که بدین واسطه به هدف استثمار و ذلت پذیری ما نزدیک تر می شود.
ابراهیمی بیان کرد: بنابراین آن دسته از اختلافاتی که باعث می شود مسلمانان رودرروی یکدیگر قرار بگیرند و به یکدیگر بی احترامی کنند زمینه را برای نفوذ دشمن فراهم می کند و باید از آن ها اجتناب نمود.
وی گفت: حضرت علی علیه السلام در خطبه ۱۹۲ نهج البلاغه ما را متوجه تامل در احوال گذشتگان می کنند و به اموری که موجب ترقی و سعادت و عزت یک جامعه و یا بالعکس موجب سقوط و ذلت یک اجتماع می گردد اشاره می کنند، ایشان در این خطبه به فرزندان اسحاق، یعقوب و اسماعیل اشاره می کنند و می فرمایند «فِی حَالِ تَشَتُّتِهِمْ وَ تَفَرُّقِهِمْ»؛ ببینید وقتی دچار تشتت شدند چه بلایی بر سرشان آمد.
این مبلغ دینی بیان کرد: امام علی(ع) در ادامه، نکات اعجاب انگیزی را مطرح می کنند و آثار تفرقه را متذکر می گردند. ایشان نتایج تفرقه را چنین بیان می کنند: «فَتَرَکُوهُمْ عَالَةً مَسَاکِینَ إِخْوَانَ دَبَرٍ وَ وَبَرٍ»؛ و آنها را از سرزمین های آباد و مناطق سرسبز به مناطق سخت تبعید کردند. «أَذَلَّ الْأُمَمِ دَاراً وَ أَجْدَبَهُمْ قَرَاراً؛ آنها را ذلیل ترین امت ها از نظر محل سکنا قرار دادند و در بی حاصل ترین زمین ها ساکن کردند».
وی ادامه داد: در واقع تفرقه و اختلاف بین این گروه، باعث شد تا هم از نعمات الهی محروم گردند و هم عزت و اقتدارشان خدشه دار گردد و این مسئله تا جایی پیش رفت که جهلی فراگیر بر آن ها حاکم گشت به گونه ای که حتی دختران خود را زنده به گور می کردند و به پرستش بت ها رو آوردند و جنگ و غارت بخشی از عادات زندگی روزمره آن ها شده بود، بنابراین اختلاف و تفرقه اگر کنترل نشود هم بینش ها و نگرش ها را تخریب می نماید و هم رفتارها را دچار انحطاط می کند.
ابراهیمی تصریح کرد: اما وقتی نعمت پیامبر به آن ها بخشیده شد و در سایه وجود پیامبر وحدت یافتند باب نعمات الهی نیز برایشان باز شد. «قَدْ تَرَبَّعَتِ الْأُمُورُ بِهِمْ فِی ظِلِّ سُلْطَانٍ قَاهِرٍ وَ آوَتْهُمُ الْحَالُ إِلَی کَنَفِ عِزٍّ غَالِبٍ، امور آنها در سایه حکومت قدرتمندی استوار شد و تحت حمایت عزّت پیروزمندی قرار گرفتند».
وی در پایان گفت: به برکت حفظ وحدت، موهبت های الهی به سمت آن ها سرازیر شد و توانستند از نعمات مادی و ظاهری بهره مند گردند و هم چنین در سایه حفظ وحدت به عزت رسیده و قدرتی بی نظیر پیدا کردند.
