کافیست در یک مقایسه با حوزه سلامت این معادله را بررسی کنیم، در حوزه سلامت یکی از آزمون های تعیین درجه محصول، میزان رضایت مشتری است ولی از آنجا که سلامتِ جسم موضوع با اهمیتی است و تشخیص آن کاملاً تخصصی و خارج از توان مصرف‌کننده است نهادهای متولی از قبیل سازمان ملی استاندارد و سازمان غذا و دارو با روشهای کاملا علمی و تخصصی بر کیفیت سلامت و صحت محصولات خوراکی، بهداشتی و دارو نظارت دارند و نشان‌های اختصاصی از قبیل علامت استاندارد، سیب سلامت، علامت ارگانیک، علامت ارتقای کیفیت اروپا و غیره برای محصولات صادر می‌کنند.
مکانیزم تشخیص کیفیت سلامت و صحت محصول کاملاً علمی و پیچیده است و خارج از توان مصرف‌کننده ولی در صدا و سیما مکانیزم درست نظارت فرهنگی و محتوایی وجود ندارد و نظارت‌های موجود هم در درون سیستم صدا و سیما و صرفاً فرآیندی است و کفایت نمی‌کند لذا نظرسنجی جانشین همه این روش‌ها شده است و صرفاً نتایج نظرسنجی را ملاک برتری یک برنامه و محصول رسانه‌ای می‌شمارند.
به نظر می‌رسد لازم است سازمانی مستقل با کارشناسان، سیستم‌ها و روشهای مرکب از عرصه‌های مذهبی، فرهنگی، روان‌شناختی، جامعه‌شناختی، تاریخی و اقتصادی تاسیس شود و با طراحی الگوهای علمی و روشمند و از بیرون، برنامه‌های صدا و سیما را ارزیابی کرده و به آنها رتبه و نشان بدهند آنگاه می‌توان نسبت به جایگاه یک برنامه داوری کرد.
این سازمان می‌تواند در قالب یک نهاد مستقل و با الگوی هیئت مدیره با اساسنامه مصوب مجلس شورای اسلامی مرکب از اعضای حقوقی روسای سازمان‌های موضوعی مرتبط تشکیل شود.
