به گزارش روابط عمومی دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان به نقل از خبرگزاری فارس، در ایامی که کل دنیا و کشور ما درگیر ویروسی به نام کرونا شده، به اذعان همه کارشناسان علمی و دینی، حفظ آرامش جامعه در کنار رعایت مسائل بهداشتی می‌تواند نقش مهمی در کنترل این شرایط و مقابله با آن داشته باشد.
هماهنگی صاحبان رسانه، نهادها و افراد اثرگذار، اثری غیرقابل انکار در این شرایط دارد، اما در اوضاعی که بیش از هرزمانی، مردم نیازمند این آرامش و صدای واحد هستند، طرح برخی مسائل از جانب افراد یا نهادهایی که مستقیماً با دلبستگی‌های دینی مردم مرتبط هستند، زمینه سوءاستفاده رسانه‌های معاند و پریشانی در جامعه را فراهم می‌کند.
از جمله این مسائل، حضور مردم در اماکن مذهبی است و سؤال اینجاست که آیا حضور در اماکنی که به عقیده ما دارالشفا هستند، در این شرایط توجیهی دارد یا خیر؟ برای پاسخ دادن این سؤال با یزدان رضوانی، کارشناس قرآن و حدیث نمایندگی مرکز ملّی پاسخگویی به سؤالات دینی در اصفهان به گفت‌وگو نشسته و گزارش زیر ماحصل این گفت‌وشنود در رابطه با مسأله شفا و رعایت نکات بهداشتی است.
به گفته غالب کارشناسان مذهبی واضح است که دارالشفا بودن به معنی شفابخشی بی‌قید و شرط نیست، اگر این بود نیازی به این‌همه بیمارستان‌ها و هزینه‌های درمانی و مراجعه به پزشک نبود، همچنین بالاتر از این اماکن، صاحبان این بارگاه‌های شریف و خود حضرات معصومین (ع) نیز در سیره خود خلاف این را نشان داده‌اند.
برای درمان بیماری نباید کوتاهی کرد
رضوانی اظهار داشت: از این رو وقتی شخصی به امام صادق (ع) مراجعه می‌کند و حضرت متوجه می‌شوند که فرزند او بیمار است، به او توصیه می‌کند که غذایی به فرزندش بدهد که در رشد گوشت و استخوان او مؤثر است، بنابراین در فرهنگ ائمه معصومین (ع) نیز، دعا و توسل را جایگزین عوامل بهداشتی و طبیعی نکرده‌اند و اجازه اهمال و کوتاهی در این زمینه را نداده‌اند.
وی افزود: حتی دعا به درگاه خداوند متعال که «شافی» است و شفای هر دردی به دست اوست، هیچ احدی را از مداوا از راه‌های طبیعی بی‌نیاز نمی‌کند، در روایات آمده که یکی از پیامبران (ع) بیمار شد و گفت «طبیب نمی‌خواهم، خودش [خداوند متعال] بیمار کرده است و خودش شفا می‌دهد؛ خداوند به آن پیامبر وحی فرمود: من خوبت نمی‌کنم تا خودت را درمان کنی و شفا به دست من است».
کارشناس قرآن و حدیث نمایندگی مرکز ملّی پاسخگویی به سؤالات دینی در اصفهان بیان کرد: یعنی در مداوا و رعایت مسائلی که به‌دست خود بشر است نباید کوتاهی شود، و پس از مداوا و رعایت‌های بهداشتی و عقلانی، امید او به این باشد که تأثیر و نتیجه به‌دست خداوند است، از این رو شفابخشی آن بزرگواران یا شافی بودن خداوند متعال در عرض اقدامات بهداشتی و درمانی نیست، که گمان کنیم انجام یکی، انسان را از دیگری بی‌نیاز می‌کند.
وی تصریح کرد: ما اجازه کوتاهی در رعایت مسائل بهداشتی و درمانی را به‌هیچ عنوان نداریم. بلکه در کنار رعایت تمام و کمال مسائل طبیعی و عقلانی، باور و امید داشته باشیم که در نهایت شفا به‌دست خداوند است و حضرات معصومین (ع) نیز به اذن خداوند متعال می‌توانند مجرای شفابخشی حضرت حق باشند.
شفابخشی بی‌قید و شرط نیست
رضوانی تصریح کرد: از سوی دیگر شفابخشی این بزرگواران، بی‌قید و شرط نیست، اگر شفابخشی بی‌قید و شرط بود، هیچ‌گاه زهر بر بدن امام مجتبی (ع) یا حضرت علی بن موسی‌الرضاع) اثر نمی‌کرد، چه زهر آن روز و چه ویروس امروز اثر خود را می‌گذارند، چه بر بدن امام معصوم و چه بر بدن زائر امام، تصور این‌که چون مضجع شریف آن‌ها دارالشفاء است، مانع تأثیر و شیوع این بیماری شود، تصوری نادرست است.
منظور از شفابخشی ائمه معصومین چیست؟
وی گفت: منظور از شفابخشی این بزرگواران این است که در کنار رعایت مسائل بهداشتی و درمانی، گمان نکنیم که همه عوامل این عالم هستی، همین عوامل مادی است و اگر این عوامل مادی به بن‌بست رسید، ناامید شویم، بلکه علی‌رغم جدی گرفتن توصیه‌های بهداشتی، در بن‌بست عوامل مادی محصور و ناامید نشویم.
کارشناس قرآن و حدیث نمایندگی مرکز ملّی پاسخگویی به سؤالات دینی در اصفهان ادامه داد: البته در مواردی نیز باوجود به‌کارگیری عوامل مادی نتیجه‌ای حاصل نشده، در برخی از این موارد حضرات معصومین به اذن و اراده الهی گره‌های کوری را که از دست هزاران طبیب برنیامده، بازکرده‌اند، وجود پرونده‌ها و اسناد درمانی موجود در این بارگاه‌های شریف ب ه‌قدری شفاف و گویاست که جایی برای تردید باقی نگذاشته است.
شفابخشی خدا مطلق و بی‌قید و شرط نیست
وی عنوان داشت: از این رو شفابخشی خداوند متعال و حضرات معصومین، مطلق و بی‌قید و شرط نیست، شرط اول آن، اقدام و تلاش جدی در میدان عمل است، به همین دلیل در روایات آمده که:«دعاکننده بی عمل صالح همچون کمان بی‌زه است یعنی بر دعای او أثری مترتّب نشود.» لذا انتظار شفابخشی با کوتاهی در رعایت بهداشت، نابجا خواهد بود.
رضوانی گفت: ثانیاً شفای آن‌ها به عوامل متعددی از جمله اذن الهی و مصالح دیگری بستگی دارد، کما این‌که قرآن کریم در مورد حضرت عیسی (ع) می‌گوید: «و کور مادرزاد، و مبتلا به بیماری پیسی را به فرمان من، شفا می‌دادی»، از این رو اگر بتوان شرایطی را فراهم کرد که حضور مردم در این اماکن، همراه با شرایط بهداشتی باشد و سلامت آن‌ها به خطر نیفتد، قطعاً و یقیناً بهتر این است که مانع بهره‌مندی مردم نشویم.
وی ادامه داد: ولی اگر هر دو قابل‌جمع نیست و حضور مردم، سلامت آن‌ها را با خطرات جدی مواجه می‌کند، این اقدام هم خلاف عقل و هم خلاف شرع است، از این رو مراجع بزرگوار تقلید مانند حضرات آیات سبحانی، شبیری زنجانی، مکارم شیرازی، وحید خراسانی و … به طور جدی مردم را به رعایت مسائل بهداشتی و پرهیز از حضور در اماکن عمومی توصیه کرده‌اند و برخی، نظر متخصصان و متولیان امر سلامت را در این امر، حجت شرعی دانسته‌اند.
کارشناس قرآن و حدیث نمایندگی مرکز ملّی پاسخگویی به سؤالات دینی در اصفهان در پایان گفت: بنابراین با توجه به نکات بیان‌شده، اگر متخصصان و متولیان امر سلامت، حضور در این اماکن را سبب توسعه این بیماری بدانند، عقل سلیم حکم می‌کند که این توصیه‌ها رعایت شود.
